Ik hou van het bos in ieder jaargetijde, de bergen en het ruige landschap van bijvoorbeeld Noorwegen en Schotland. Daar voel ik me onderdeel van een groter geheel. Niet alles in het leven hoeft mooi en gepolijst te zijn.

Ik ben opgegroeid in een gezin waarin veel verlies en oorlogstrauma was en waarin veel hoop en verwachting verloren is gegaan. De gevolgen van het verblijf van mijn vader in een Japans krijgsgevangenkamp in WOII was alom aanwezig in mijn jeugd. Juist omdat er niet over werd gesproken. Ik heb veel mooie jeugdherinneringen en tegelijkertijd was dat wat er niet mocht zijn zó aanwezig. Dit heeft mij gevormd, als mens en in mijn verdere leven. Ik ontwikkelde een groot aanpassingsvermogen en werd een draagkrachtige, sterke vrouw. Ik had een goede baan bij een groot bedrijf, kreeg een mooi, druk gezin en een vol sociaal leven.  

Tot de dag dat die ene collega aan mij vroeg hoe het met me ging. Het licht ging uit, ik belandde in een burn-out en kwam volledig tot stilstand. Het ging gewoon niet meer, mijn lijf trok aan de noodrem. Ik herkende mezelf niet meer. Natuurlijk was ik al veel eerder op weg naar een burn-out, maar ik hield het leven vol en werd me daarvan pas bewust nadat ik was vastgelopen.

Het was het begin van een persoonlijke ontdekkingstocht. Ik leerde hoe mijn levensgeschiedenis en die van mijn ouders mij gevormd hebben. Ik realiseerde me dat ik blij wordt als ik een bijdrage kan leveren aan de ontwikkeling van mensen. Ik ben nieuwsgierig naar het verhaal dat ieder mens met zich meedraagt. Want het zegt veel over hoe iemand zich in het hier-en-nu gedraagt.